Donderdag, 5 september 2024
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Ik ben niet van het demonstreren. Ik bewonder eenieder die het wel doet, grote mensenmassa’s vind ik niet prettig. Maar zondag, na het bericht dat de lichamen van Hersh Goldberg-Polin (23), Alex Lubnov (32), Carmel Gat (39), Almog Sarusi (25), Eden Yerushalmi (24) en Ori Danino (25) waren gevonden in Gaza, en de mededeling kwam dat ze twee dagen voordat het Israëlische leger hen vond door Hamas waren vermoord, vond ik het toch hoog tijd om mee te doen. Overal in het land waren voor die avond grote demonstraties aangekondigd en ik besloot naar Naharia te gaan.
Samen met meer dan duizend andere demonstranten zwaaide ik met de Israëlische vlag, en riep ik het mee: “NU, achshav, NU, … ze moeten allemaal vrij… NU … Achshav.”
Met zijn allen stonden we op en rondom het grote kruispunt van deze middelgrote stad. Als de stoplichten op rood sprongen, was er een groep die midden op de weg ging staan, terwijl politieagenten de boel goed in de gaten hielden. Het was ook een beetje “elkaar zien en ontmoeten”. Dat stoorde me wat. Ik had enorm de behoefte om keihard te schreeuwen en mijn boosheid te uiten. Maar ik stond daar vooral rustig te zijn te midden van de menigte en kwam ook af en toe iemand tegen die ik kende.
Voor mij stond een jonge moeder met een baby’tje in de kinderwagen. Het kleine jochie keek me met grote ogen aan. Mijn gedachten gingen terug naar een interview dat ik jaren geleden had met een moeder die haar zoon had verloren in het leger. Op het moment dat ik haar sprak, was dat dertig jaar geleden, en ze vertelde me toen: “Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed, nog iedere dag.” Maar wat op mij de meeste indruk maakte – en ik denk daar nog regelmatig aan terug – was het volgende. Ze was in 1952 vanuit Nederland naar Israël verhuisd. Ze had een dochter gekregen en was later gescheiden. Toen ze hertrouwd was, kreeg ze haar zoon. Tijdens de Zesdaagse Oorlog was ze operatiezuster. In het ziekenhuis waar ze toen werkte, was ook een afdeling met gewonde soldaten. Schoolkinderen hadden tekeningen voor hen gemaakt, ook haar toen tienjarige zoon. “Ik vroeg de soldaat die zijn tekening kreeg of hij hem wilde ontmoeten. Dat wilde hij graag. Hij zei toen tegen mijn zoon: ‘Jongen, wij hebben de oorlog afgesloten, jij hoeft later het leger niet meer in.’”
Wat is het anders gelopen. Het jongetje in de kinderwagen lag nog steeds naar me te kijken. En zachtjes zei ik tegen hem, zodat niemand het hoorde: “Dit is de laatste oorlog, dat moet gewoon.”
Na een uur, aan het eind van de bijeenkomst, zongen we met zijn allen het Hatikva, het Israëlische volkslied. Hatikva betekent “de hoop” … we moeten blijven hopen! We hebben geen keus.
Een shabbat met veel shalom, liefs, Joanne
