Joanne’s blog 51

Lieve allemaal,

De berichten die onder andere via de media naar buiten komen, laten veelal alleen het grote verdriet zien. Maar als een raket en/of drone niet direct een zichtbare tragedie veroorzaakt, is er ook leed dat heel ingrijpend kan zijn.

Zo las ik vanmorgen dit op internet, het zijn maar een paar regels:

… Tijdens een drone-aanval van Hezbollah op Noord-Israël is een behandel- en revalidatiecentrum voor mensen met een handicap getroffen en ernstig beschadigd…

Dan belt Marieke me. Zij meldde zich maanden geleden toen ik voor de journalisten van Nu.nl die hier een aantal maanden geleden waren, oud-Nederlanders zocht die aan de grens met Libanon wonen. Sindsdien hebben we regelmatig contact. Zij woont met haar gezin in Dishon, een plaats die letterlijk tegen de grens met Libanon ligt. Het is er prachtig – ze woont midden in de natuur, in een heerlijk huis, omringd door dieren … een paradijsje. Behalve dan dat Hezbollah haar buren zijn. Gisteren viel er weer een rakkettenregen in en rond Dishon. Marieke: “Heb je het al gehoord? Er is een raket neergekomen op het zwembad waarin ik een zwemschool heb. Alles is vernield.” Het blijkt het zwembad te zijn van het centrum uit het berichtje dat ik vanochtend las.

Zwemmen is Mariekes lust en leven. Huilend vertelt ze me: “Het is het enige overdekte zwembad in de wijde omgeving dat het hele jaar open is. Ik was vier jaar toen ik mijn eerste zwemdiploma haalde. Op mijn veertiende zat ik in het Nederlands waterpoloteam jeugd. Ik geef al jaren les, dat is mijn droom, mijn passie. Aan kleine groepjes. Aandacht is belangrijk. Ik houd de prijs laag, zodat er geen drempel is. Sinds 7 oktober is het centrum dicht. Door de dagelijkse raket- en drone-inslagen is het te gevaarlijk om het open te houden. Maar we hoopten zo dat het centrum weer open kon gaan zodra de oorlog voorbij is. Juist dan heeft iedereen het hard nodig, want de trauma’s zijn groot en samenzijn kan enorm helpend zijn bij het verwerkingsproces. Maar nu is het zwembad geraakt. Onze plek die zoveel kinderen en volwassenen in de wijde omgeving faciliteert. Er is bijna niets meer van over. Tot 7 oktober kwamen hier twee keer per week gehandicapten kinderen voor hydrotherapie. Vaak zitten zij hele dagen in een rolstoel en door te bewegen in het water krijgen ze een gevoel van vrijheid. Ook volwassenen kwamen hier revalideren, bijvoorbeeld na een ongeluk. Ik heb me laten vertellen dat het zeker een jaar duurt om alles weer op te bouwen. En daar kunnen we pas mee beginnen als de oorlog voorbij is, want het is nu te riskant. Ik ben doodmoe van alles. We keken zo uit naar de heropening. Het was zo’n belangrijke plek voor de hele omgeving en ook een bron van inkomsten voor velen. En nu …”

Na het verdrietige gesprek met Marieke – ik weet gewoon niet wat ik tegen haar moet zeggen om haar op te beuren – krijg ik een Whatsapp-berichtje van JNF collega Barbara Flesschedrager. Ze is een weekend in Cardiff, Engeland.

“… Gisteren liep ik in een park waar  een door de gemeente georganiseerde festiviteit plaatsvond, toen een vrouw me aansprak. Ze wees op de pin die ik droeg. Je weet wel, die in de vorm van een geel lintje. Ik zei: ‘Die is voor de Israëlische gegijzelden in Gaza, opdat we ze niet vergeten en ze altijd bij ons zijn.’ Ze antwoordde: ‘Ik weet het, ik heb er ook een.’ Ze graaide in haar tasje, opende allerlei portemonneetjes en diepte haar gele lintjes pin eruit. Ik zei: ‘Maar ik draag hem, waarom stopt u hem weg?’ Uiteindelijk bleek dat ze bij de gemeente werkt en dat ze daar op officiële titel was. Op zulke momenten is het dragen van dergelijke uitingen niet toegestaan. Ze vertelde dat er in Cardiff veel gedaan wordt om de gegijzelden in gedachten te houden, ook in ‘haar’ synagoge. Nadat we met een stevige knuffel afscheid van elkaar hadden genomen, liep ik verder. Het voelde zo bijzonder dat we elkaar midden in Cardiff – wie komt daar ooit? – hadden gevonden en elkaar konden steunen en een hart onder de riem konden steken. Dat geeft me moed. Ik weet het, het klinkt naïef, maar ik weet gewoon zeker dat het goedkomt. Ik kan niet anders denken.”

Een shabbat met veel shalom, liefs, Joanne