Donderdag, 8 augustus 2024
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Het is een meer dan ingewikkelde tijd, en dat is ook nog eens het understatement van de eeuw.
Ik blijf me vasthouden aan het goede van de mens en blijf vooruitkijken. Het is zoals ik laatst zei in een interview: “We hebben geen keuze, we hebben maar één eigen land.”
Steeds weer krijg ik de vraag of mijn boek Over Grenzen nog wel bestaansrecht heeft. Of alle initiatieven tussen Israëli’s en Palestijnen die daarin worden genoemd, niet gestopt zijn sinds 7 oktober. Op mijn “nee, de initiatieven hebben juist nog meer urgentie gekregen, en de mensen voelen een nog grotere drive om er samen het beste van te maken” wordt dan vaak verbaasd gereageerd.
Toch is het zo … en het versterkt mijn geloof in het goede van de mens. Daarom deel ik hier graag iets over een van deze initiatieven met jullie.
Onlangs sprak ik dr. Yehuda Stolov, oprichter van The Interfaith Encounter Association (IEA).
Hun uitgangspunt in een notendop: elkaar leren begrijpen met behulp van een heel eenvoudig concept. Yehuda: “Maandelijks organiseert IEA bijeenkomsten waar Palestijnen en Israëli’s met elkaar praten over onderwerpen uit het leven, zoals religie, vakantie, geld – het kan van alles zijn. Als ze elkaar op die manier leren kennen en daardoor gaan vertrouwen, komt er op een dag een moment waarop je ook over politieke kwesties kan praten. Doe je dat meteen dan krijg je ruzie en luister je niet meer naar elkaar. Door te praten over iets wat je bindt in plaats van wat je scheidt, ontmoet je elkaar op een ander niveau. Dan gaat het van hart tot hart. Dit zorgt voor openheid en vriendschappen.” Op dit moment heeft de organisatie zo’n vijftig groepen door het hele land.
Yehuda: ”Wij zorgen al jaren en jaren voor ‘een tafel’ waar we allemaal kunnen aanschuiven en met elkaar kunnen praten, terwijl we ons bewust blijven van onze achtergrond. Gezien de urgentie van contact met elkaar houden na 7 oktober organiseerden we elf dagen na het uitbreken van de oorlog een virtuele bijeenkomst voor de coördinatoren van onze groepen.
Het doel was om samen te verwerken wat er gaande was. We vroegen aan de deelnemers hoe zij zich voelden, en we verzochten hen zich daarbij alleen te richten op persoonlijke gevoelens, niet op externe gebeurtenissen of politieke standpunten.
Een man vertelde hoe hij zich na een aantal dagen van extreme stress, zorgen en angst lichamelijk ziek begon te voelen.
Een aantal andere groepsleden vertelde dat ze niet precies wisten hoe ze verder moesten gaan met hun groepen, maar dat ze er wel van overtuigd waren dat het de juiste keuze was om elkaar te blijven ontmoeten. En dat dat op dit moment belangrijker was dan ooit.
Een ander werd door mensen uit haar omgeving gevraagd of ze nog steeds bevriend was met ‘de andere kant’ – waarop ze antwoordde: ‘Absoluut ja, dit is juist het moment waarop we elkaar moeten vasthouden.’
Vrijwel iedereen had last van extreme vermoeidheid en een gebrek aan energie.”
Zelfs in de duisternis is er altijd licht … we kunnen alleen maar hopen en ons gezamenlijk blijven inzetten voor een betere wereld.
Een shabbat met veel shalom, liefs, Joanne
