Donderdag, 11 juli 2024
Joanne's blog
Lieve allemaal,
Ik was een weekje in Nederland. Ondertussen duurde de onrust in Israël immer voort, zowel in het zuiden als het noorden. Mijn alarm app, die ik ook in Nederland aan liet staan, liet dagelijks, en soms vele malen per dag, van zich horen.
‘Ik deel graag zomaar een paar indrukken uit de voorbije week.
Allereerst de bijzondere JNF Experience Solidariteitsavond. Zoveel bekenden en onbekenden, zoveel warmte … zoveel support. ‘Samen Sterk voor Israël’ is en blijft de slogan van het JNF.
Voor een afspraak, niet voor mezelf, was ik even in het AMC ziekenhuis in Amsterdam. Een groot, prachtig gebouw met overal prachtige en interessante kunst. Terwijl ik erdoorheen liep, moest ik terugdenken aan het bezoek dat ik een aantal weken geleden met de journalisten van NU.nl aan het ziekenhuis in Naharia bracht.
Al vóór 2005 was daar een directeur die een voorspellende visie had. Hij zei: “We gaan het ziekenhuis ook onder de grond bouwen.” Iedereen verklaarde hem toen voor gek. Maar toen de Tweede Libanonoorlog uitbrak, was het een redding – en dat is het ook nu, met de heftigheid van 7 oktober. Onze rondleiding was onder de grond. Daar worden de patiënten sinds 7 oktober behandeld.
Dan het bezoek aan mijn tandarts in Diemen. In al die jaren ben ik die trouw gebleven. Terwijl ik wachtte in de wachtkamer, stapte er een orthodoxe moslimman binnen, gekleed in een witte lange jurk en met hoofdbedekking. Ik had me wat moeten haasten, en had mijn korte sportbroek van de ochtendwandeling nog aan. Ik voelde me ongemakkelijk door mijn kleding; in Israël houd ik er altijd rekening mee dat ik netjes ‘bedekt’ gekleed ga als ik de Arabische dorpen bezoek. Ik had er nu gewoon niet aan gedacht. Hij schoof, terecht, zijn stoel iets van me af. Ik had graag met hem gesproken, maar hij sprak helaas amper Nederlands.
Ik hoorde van een vriendin dat zij op de Albert Cuypmarkt in Amsterdam de Israëlische humusstal zocht. Ze volgt een cursus Ivriet en had gehoord dat de humus daar zo lekker was. Het leek haar leuk om op deze manier wat Ivriet te oefenen. Ze vond het kraampje al snel, de humus rook heerlijk, maar de man achter de stal bleek een Arabier te zijn. In gebrekkig Nederlands wees hij haar naar een stalletje verderop en zei: “Daar moet je zijn, dat is mijn Israëlische collega.”
En ten slotte, ontving ik een berichtje van ‘mijn clown’ uit Gaza. Ik heb hem ooit geïnterviewd voor mijn boek Over Grenzen. Sindsdien hebben we met enige regelmaat contact. Hij woont in Gaza Stad, kreeg als kind kanker, werd daarvoor in Israël behandeld en genas. Tijdens zijn behandeling kwamen er dagelijks clowns op bezoek die de patiënten in het ziekenhuis opvrolijkten. Toen hij terugkeerde naar Gaza, kreeg hij toestemming het clownsvak in Israël te leren om dat vervolgens in Gaza uit te voeren. Hij werkt nu in een vluchtelingenkamp. Hij en zijn familie maken het gelukkig goed.
Ik wens ons allemaal een shabbath met veel shalom, lieve groet, Joanne
