Joanne’s blog 45

Lieve allemaal,

In ‘mijn’ noorden wordt het steeds onrustiger. De afgelopen dagen moest ik verschillende malen naar de schuilkelder hollen. Het went niet. Maar op de een of andere manier, na al die maanden, pas je je toch aan, want er is geen andere keuze.

Dat geldt ook voor de familie Ben Zimra en hun wijnmakerij, die gevestigd is in de omgeving van de berg Meron, een van de gebieden die dag in dag uit vanuit Libanon worden bestookt.

Oktober 2023 zou de maand worden van hun nieuwe wijngaarden. De plannen om jonge druivenranken te planten lagen klaar. Maar in plaats daarvan kwamen er raketten, drones en soldaten. De familie moest evacueren en het is onbekend wanneer ze weer naar hun huis kunnen terugkeren. Toch laten ze hun gaarden niet in de steek. Dagelijks reizen ze vanaf hun tijdelijke verblijfplek op en neer.

“We zijn gedwongen om anders te gaan leven. Iedere dag moeten we de instructies van het leger afwachten. Geven ze toestemming om naar onze wijngaarden te gaan of is het risico te groot? Maar ook een ‘oké’ is geen garantie. Afgelopen week mochten we aan het werk in onze gaarden. Het weer was mooi, de lucht was helder en het prachtige uitzicht op de berg Meron herinnerde ons eraan hoeveel we van deze plek houden. Even hadden we het gevoel dat alles normaal was, alsof er geen oorlog is. Maar we waren nog niet begonnen met planten of de sirenes gingen alweer af. Zo snel als we konden, begaven we ons naar een veilige plek. Het is een afschuwelijke realiteit waarin we leven. Maar één ding is zeker: onze wijngaarden zullen floreren, groeien en uitbreiden en onze wijn zal van topkwaliteit zijn. De natuur overwint altijd, en daarmee ook onze wilskracht.”

En dan … een telefoontje van een vriend die in Jeruzalem woont. Hij wil weten hoe het met me is. We kennen elkaar nog van een internationaal studiejaar in Israël dat we beiden na onze middelbareschooltijd hebben gedaan.

Afgelopen week bezochten hij en zijn vrouw Kfar Aza, een van de zwaarst getroffen dorpen aan de grens met Gaza. De eerste dagen na 7 oktober had hun zoon daar gevochten en ze wilden ernaartoe; waarom wisten ze ook niet precies. “Na bijna acht maanden ruik je nog de lucht van alles wat daar verbrand en verwoest is. Wat een onbeschrijfelijk leed heeft daar plaatsgevonden.”

Hij vertelt me ook dat hij die ochtend naar een herdenkingsdienst van een leerling van hem, Brhano, is geweest, die vier maanden geleden in Gaza is gesneuveld. “Er waren niet alleen familieleden en vrienden, maar ook twintig jongens uit zijn eenheid. Sommigen liepen nog met benen of armen in het gips. Een enkelen met krukken. Ik werd er zo somber van. Het is niet voor te stellen waar deze jonge jongens doorheen gaan. Hun leven zal nooit meer hetzelfde zijn.”

Daarna stuurt hij me een filmpje. Brhano. Opdat we nooit vergeten!

Ik wens jullie een shabbat met veel shalom, Joanne